zaterdag 21 mei 2011

26 december 2010 Kader

Gek, maar met de diagnose staat alles wat See betreft in een ander daglicht.
Het kader is verwisseld en dat kan niet meer terug gedraaid. Ik maak haar deze dagen mee en vecht zo nu en dan tegen mijn tranen. Ze is me zo vertrouwd en ook zo’n groot deel van mezelf. Stom misschien, maar zo is het gegaan en geworden. Als tevoren of eigenlijk meer dan ooit vraag ik me af wat er in haar hoofd omgaat. Intense blijdschap maakt soms ineens plaats voor verwarring. Gevat reageert ze op kleine pesterijen. Even daarna zinkt ze weg en is even onbereikbaar. Vanmiddag huilde ze en benoemde haar gevoel in een veelzeggend ‘ik mis papa’, als een universele uiting van ongenoegen en onvermogen. Onze vader overleed in 1982. Dat was heftig, maar is ook al weer heel lang geleden...
Hoe kan en zal ik haar tranen duiden? Ergens huil ik met haar mee. Ook uit ongenoegen en onvermogen, maar toch van een ander soort. Morgen gaat ze na drie nachtjes Utrecht weer terug naar het Thomashuis, waar ze zo thuis is. Dat is dus zo fijn. haar verhuizing naar het Thomashuis Tilburg is het grootste cadeau van de afgelopen jaren.

25 december 2010 Kerstwens

Eerste kerstdag, 01.15 uur. Dus feitelijk is het alweer de tweede kerstdag. Ik zit boven in de woonkamer en See ligt hier op de bank te slapen. Tanden gepoetst, gezicht en lippen ingevet en zacht ronkend. Händel’s klaviermuziek op piano klinkt uit de boxen. Een witte en wederom koude nacht buiten; sfeervol en lekker winters. Niks aan de hand... en tegelijkertijd van alles aan de hand. Met de eerste diagnose – Alzheimer stadium 1 – is de werkelijkheid gekanteld. In het moment van nu zit ook de angstige wetenschap dat dit moment voorbij zal gaan. En wellicht sneller dan ik voor 8 december hoopte. Niets is voor de eeuwigheid, om er maar een dooddoener in te gooien, maar dit gaat me te snel en dat vervreemdt.
See blijft See, zo zei mijn moeder gisteren. En See? Lichte verdwazing en niet weten wisselen zich af met volstrekte helderheid en vrolijke quotes. Ik wens dat dit laatste nog lang zo is en lever de vrees in voor hoop.
Ja See: die ronkt door. Ik ga haar wekken en boven (naast mij) in bed leggen. Nabijer dan ooit, in en tijd van verwarring en angst over wat nog komen gaat.