dinsdag 10 april 2012
31 maart 2012 Jij mij helpen
We zitten bij La Place, waar we een broodje eten. Ik heb See zojuist bij het Thomashuis opgehaald en mijn moeder is met de bus naar Tilburg gegaan. Ze zit al op ons te wachten, verdekt opgesteld in het restaurant, nieuwsgierig of en wanneer See haar zal opmerken. See ziet haar en is superblij om haar moeder te zien. Een ontroerende ´hereniging´ van moeder en dochter. We installeren ons: haar jas uittrekken, uit de rolstoel, in de stoel aan tafel… niets meer vanzelf. Het kost allemaal veel tijd. Never mind. Als ik naar het buffet wil gaan om wat eten te halen geeft See aan dat ze moet plassen. Ok. Dat eerst. Een heel project. Op het toilet kijkt ze angstig om zich heen; durft me niet los te laten maar weet ook niet goed hoe te gaan zitten. Ik help haar: ‘prompten’, ofwel; een klein tikje op de billen waarna ze, door mij ondersteund, door de knieën gaat en op het toilet gaat zitten. Nogmaals: niets meer vanzelf… Eenmaal terug en voorzien van wat te drinken (een Heidibeker met sap) en te eten (een broodje met wat haar moeder noemt ‘lekkere ham’) vraag ik hòe ze wil eten. Moet ik het in stukjes snijden zodat ze zelf met de vork kan prikken of wil ze geholpen worden. Haar antwoord is klip en klaar ‘Jij mij helpen’. Graag! Wat een eer. Met liefde hoor. Als een vogeltje doet ze steeds haar mond open als er een vork met een stukje brood aan komt. In haar nest gevoerd, omringd door dierbaren. Wat wil je nog meer. Spring is in the air!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten