Langzaam aan dring de andere realiteit zich op. De realiteit van stapjes terug, onzekerheid en inleveren. Moeilijk te bevatten. Als een nare droom. Ik vecht er tegen, probeer aan schoonheid te denken en dat te voelen. Het enige wat me dan te binnen schiet is nabijheid. Nabij haar, nabij elkaar en nabij mooie momenten en herinneringen. Juist nu.
Half leeg of half vol? Hoe vaak hield ik het mijn moeder niet voor en dacht ik mezelf het vermogen toe om half vol te denken en te voelen.
Hoe moeilijk is dat nu, als ik me voorstel hoe een leven zonder See zal zijn. Geen leven – geen voorstelling – alleen paniek en angst en diep verzet.
Gelukkig is het nog niet zo ver. Ik dwing mezelf tot een leven bij de dag en schuif het verdriet nog even vooruit. Halver vol dan leeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten