Gek, maar met de diagnose staat alles wat See betreft in een ander daglicht.
Het kader is verwisseld en dat kan niet meer terug gedraaid. Ik maak haar deze dagen mee en vecht zo nu en dan tegen mijn tranen. Ze is me zo vertrouwd en ook zo’n groot deel van mezelf. Stom misschien, maar zo is het gegaan en geworden. Als tevoren of eigenlijk meer dan ooit vraag ik me af wat er in haar hoofd omgaat. Intense blijdschap maakt soms ineens plaats voor verwarring. Gevat reageert ze op kleine pesterijen. Even daarna zinkt ze weg en is even onbereikbaar. Vanmiddag huilde ze en benoemde haar gevoel in een veelzeggend ‘ik mis papa’, als een universele uiting van ongenoegen en onvermogen. Onze vader overleed in 1982. Dat was heftig, maar is ook al weer heel lang geleden...
Hoe kan en zal ik haar tranen duiden? Ergens huil ik met haar mee. Ook uit ongenoegen en onvermogen, maar toch van een ander soort. Morgen gaat ze na drie nachtjes Utrecht weer terug naar het Thomashuis, waar ze zo thuis is. Dat is dus zo fijn. haar verhuizing naar het Thomashuis Tilburg is het grootste cadeau van de afgelopen jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten