4 oktober 2011 Melancholia

Net thuis van deze nieuwe film van Lars van Trier. Een heftige film met veel herkenning. Het verhaal: twee zussen worden gevolgd. De ene, voor het oog instabiel, op haar bruiloft, waar ze maar niet van kan genieten. De tweede, voor het oog geslaagd, de steun voor haar zus, badend in een luxe leven, met man en kind. En dan is er een bizar feit: een planeet komt recht op de aarde af. De berekeningen zijn dat deze planeet net langs de aarde zal scheren. Maar als de tijd voortschrijdt blijkt het lot anders: de planeet Melancholia wordt al groter en groter en zal – helaas – de aarde verwoesten. De natuur regeert en de paniek onder de mensen in de film begint toe te slaan naarmate duidelijker wordt dat er zich iets voltrekt dat onafwendbaar is. En hier draaien de rollen in de film om. De ‘instabiele zus’ wint aan kracht en aanvaardt dit lot. De andere zus vecht, tegen beter weten in. Wat maakt dit zo heftig? De parallel met mijn leven nu is snel gemaakt. Ook ik zie iets onafwendbaar groot en verwoestend op me afkomen. Ook ik ‘doe mijn ding’ en voel daarbij de relativiteit van het dagelijkse geneuzel… dat tegelijkertijd ons leven zinvol maakt. Melancholia. De film trilt na. De heftigheid blijft. Zoals mijn moeder laatst zei: we zijn niet meer dan een ademtocht.