zaterdag 29 oktober 2011
9 oktober 2011 Camino
Op TV wordt verslag gedaan van mensen die de Camino lopen. Dit is de pelgrimsroute in Noord Spanje, leidend naar Santiago de la Compostella. Santiago staat voor het eindpunt, maar de pelgrimage gaat over de weg daarheen. Mensen komen in de uitzending aan het woord en vertellen hun verhaal. De rode draad daarin is de ontmoeting, de bezinning en de verbinding. Met de mensen om je heen, in heden en verleden. Mijn camino neemt in deze tijd een wending. Het dwingt me om me te bezinnen op wat werkelijk belangrijk is. En een belangrijk deel daarvan, mijn zus, ben ik langzaam aan aan het verliezen. Mijn camino. Als het gaat om het pad van het verlies is het eindpunt helaas voorstelbaar. De weg daarheen is wat nu telt. Een camino vol keuzemomenten en vol zelfonderzoek en besluitvaardigheid. Afgelopen week heb ik op mijn werk gevraagd om de financiële consequenties van minder werken inzichtelijk te maken. Ik voel me nu te veel en te vaak onder druk. Iets minder werken zou lucht kunnen geven. Dat zou mijn camino ten goede komen. Niet het einddoel, maar de weg daarheen die telt. Die kan ik een beetje beïnvloeden met de juiste keuzes. En hoe dan ook: See is op mijn pad. See blijft altijd een onderdeel van mijn camino. Wat een heerlijke gedachte.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten