donderdag 17 november 2011
25 oktober 2011 Polonaise
Op ons feest was dansen als het sluitstuk geprogrammeerd. Zeker voor Marcel is swingen een ‘verplicht nummer’ ter verhoging van de feestvreugde. Na de voorstelling in de middag zette het Thomashuis al gelijk de toon. Nog op het podium werden wij omringd door hun polonaise. See was, ondersteund en wel, in de voorste linie. Met big smile en zwaaiend met een vlaggetje cirkelde ze voor ons langs. We kregen een prachtig cadeau: een slinger met blanco vlaggetjes, die de rest van de avond door al onze gasten werd beschreven met mooie woorden. En ’s avonds, na het Indische rijsttafelen, was de theatervloer omgetoverd tot een heuse disco. Met lichtende statafels, discobollen en discolights. De dans werd geopend met See haar (of eigenlijk ons) favoriete nummer 'Leef!' van Jan Smit, gevolgd door een keur aan Hollandse hits in het eerste blok. Het Thomashuis deed niet voor Marcel onder. Er werd heftig gedanst met zo nu en dan een feestelijke polonaise. See hield het een paar nummers vol. Zo fijn dat ze hierbij was en het kon meebeleven. Al was de prijs een ‘break down’ even later en de dag daarna. Ach ja. De polonaise staat op het netvlies en Jan Smit maakt de herinnering steeds weer levend: ‘Leef nu het kan’. Let’s dance!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten