26 oktober 2011 Zachte pijn

Vandaag was ik bij mijn coach. Met haar blik ik zo nu en dan mijn leven in. Ze houdt me spiegels voor en helpt me mijn gedachten en vooral ook mijn gevoelens te onderzoeken en te ordenen. Het is prettig om dit met een onafhankelijk persoon te doen, en zo nu en dan de tussenbalans op te maken. We spreken natuurlijk veel over See, over mijn relatie met haar, over verdriet en rouw en het angstaanjagende vooruitzicht. En ook over wat ik hierbij van anderen verwacht. Dat valt allemaal niet mee. Anderzijds constateer ik dat de afgelopen maanden het verdriet is veranderd. De zomer heeft zogezegd een eerste kiem van aanvaardig gebracht. Dat maakt het verdriet niet minder, maar wel anders. De eerste mokerslag kwam bij mij hard binnen en dreunde maanden na. Dat was harde pijn. Bijna fysiek voelbaar. Wat er nu ontstaat is sluimerend. Het is er nooit niet. Het zit in mijn nerven. En het gekke is nu dat deze verandering bijna voelt als verraad aan See. Nu dat weer. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Wat zegt deze ‘koerswijziging’? De coach vatte het treffend samen: zachte pijn is ook pijn. En zo is het. Het enige mooie is dat deze pijn me heel dicht bij haar brengt. Alhoewel, mooi?…. au!