6 januari 2012 Leef!

Vanavond zijn we, op uitnodiging van mijn moeder, naar de film geweest. ‘Nova Zembla’, over de barre ontdekkingstocht van Willem Barentsz. Daar zaten we, Vincent met zijn gezin, mijn moeder, Marcel en ik. Bij het opnemen van de pauzebestelling was daar onbewust een rood lampje: ‘wat wil See drinken’ en ‘moet ze plassen’…. maar deze ‘fantoomzorg’ was overbodig. See was in het Thomashuis. Het zorgen voor haar is een tweede natuur geworden. Ook als ze er niet bij is, en zeker in het familieverband, zwerft dat gevoel ergens rond. Vanmiddag waren mijn moeder en ik met haar naar de stad. Ze was blij, helder en genoot zichtbaar van dit uitje (en de appeltaart die ze kreeg). Naast ons zat een oma die haar kleinkind voerde. Ik voerde mijn zus. Je krijgt er onwillekeurig veel aandacht mee: mensen kijken en dat snap ik ook. Blikken van ontroering en blikken van verwondering. Al met al kreeg ik ineens het sterke gevoel dat dit pas ècht leven is. Met hoofdletters. Op het scherpst van de snede. Heftige dingen doen met natuurlijke vanzelfsprekendheid. Zonder haar naar de film gaan en toch genieten. Je zus van 44 jaar voeren in een lunchroom. LEEF!