24 februari 2012 Gewist

Vandaag waren we weer op pad met de camera. See ging mee om een klein cadeautje te kopen voor Sophie, haar jongste nichtje. Ik filmde haar voor de cadeaushop ‘Mon rève’, en ook haar voorzichtige tred naar de auto. Plus het gedoe om in de autostoel te komen. Ze stond vertwijfeld naast de portier, keek naar de stoel terwijl ze zich aan de deurpost vast hield en verzuchtte ‘hoe moet dà….’. Ze kon niet bedenken hoe ze vanuit de staande houding in de autostoel moest komen. En eenmaal in die stoel geploft (na wat richtinggevende instructie) wist ze weer niet hoe ze zichzelf in een comfortabele houding moest draaien. Heel veel niet weten dus. Wat vanzelf zou moeten gaan (dat waar je niet eens over nadenkt) is helemaal niet meer vanzelfsprekend. Het lijkt wel gewist. Daar kom ik op als ik ’s avonds de filmopnames van die middag wil overzetten op de computer. Blijkt dat ik deze heb gewist, in een te snelle en ondoordachte actie. Het filmpje speelt zich nu in mijn gedachte af. Het is niet meer terug te halen voor vertoning. Weg. Verdwenen. En zie daar de parallel. In mijn hoofd is het aanwezig en nu in deze blog. Gered voor de eeuwigheid. Wie schrijft die blijft en over wie geschreven wordt dan dus ook.