14 maart 2012 Thermometer

Vandaag staat de Downpoli op het programma. Om de drie maanden zien we Peter Vos, de specialist aldaar. En hoewel het inmiddels routine lijkt, het blijft spannend. Zijn klinische blik is toch ook onze thermometer geworden. Is er inderdaad sprake van een snelle achteruitgang in de afgelopen maanden? We hebben ons verhaal en onze observaties klaar, maar See illustreert zelf wat we met woorden wilden zeggen. Ze kijkt steeds naar mij en vraagt dan telkens of ze mee mag en of we naar huis gaan… wachtend op een bevestigend antwoord. Dat geef ik haar niet. Ik moet nog erg wennen aan het appèl dat ze met deze vraag op me doet. Bevestigen is liegen en ze is nog kien genoeg om daar dan aan vast te houden. Maar mijn gedraai is verwarrend voor haar en dan komen de tranen. Ze heeft haar hand in de mijne en is de weg kwijt in haar wensgedachte, mijn ontwijkende antwoorden en de omgeving van deze spreekkamer. Daarnaast voelt ze dat het over haar gaat… iets om mee uit te kijken. Peter Vos observeert. Ziet haar verwarring, mijn kramp en we spreken daarover. Ook vanuit de vraag hoe dit voor Helma is. Hoe om te gaan met haar verwarring, met regressie en verdriet. Het slaat mij lam, maar gelukkig sta ik niet alleen. We ronden af en doen, traditiegetrouw, nog een bakkie in het ziekenhuis. Je moet er zelf iets van maken. See eet een worstenbroodje. Dadelijk mama bellen. Wat een feest.