29 februari 2012 Kerk

In dit klooster waar ik nu een paar dagen verblijf liggen concrete herinneringen aan en stappen van See. Een aantal jaren achtereen, niet eens zo heel lang geleden, gingen mijn moeder, Marcel, See en ik hier naar de kerstnachtmis. Een prettige traditie. See sliep dan een paar uur voor we (niet al te laat om een zitplaats te hebben) naar de abdij Koningshoeven reden. Daar stonden dan al mensen te wachten op het moment dat de kloosterpoort open zou gaan. Tijdverdrijf was dan het samen zingen van kerstliedjes (zeer verbindend) en op het betreffende moment dat de poort zich opende schuifelden we samen de kloosterkerk in. Zo dat vroeger al ging wilden See dan afwisselend naast mama, mij of (in dit geval) Marcel zitten. Stoelendans dus. Ze bladerde als analfabeet driftig mee door het boekje en hield goed in de gaten wanneer er omgeslagen om moest worden. Opstaan: daar deed See niet aan. Wel keek ze ongegeneerd in de rondte en wilde (als het haar uit kwam) zo nu en dan even ‘aangehaald’ worden. Na de mis volgde dan een rondje kerststal en kregen we van de Trappistenbroeders warme chocolademelk (en zij als heuse kerstengel veel aandacht). Ze vond het allemaal prima. Toen ik als koorknaap in het kathedrale koor van de Sint Jan in Den Bosch zong kwam ooit de bisschop op haar af in een overvolle kerk. Toen hij haar vroeg of ze een handje wilde geven vroeg ze verbaasd ‘waarom?’. Later, toen ik (als bijverdienste) het kerkorgel van de parochiekerk speelde zat ze wekelijks naast me bij het orgel. Een kerkverleden dat we delen; een kerkgang die we beiden niet meer maken. Wel mooie herinneringen aan een verloren tijd. Geloof en vooral veel liefde.