Hoe is het met je moeder? Deze vraag komt ter tafel en er zijn meerdere antwoorden mogelijk. Allereerst: het is natuurlijk afschuwelijk om als moeder je dochter te zien aftakelen. Daar valt echt niets positiefs over te zeggen. Integendeel. Maar het antwoord op de vraag leidt ook tot mooie bespiegelingen. Ik vertel over mijn moeder’s relatie met See. Over de manier waarop ze nabij is, of eigenlijk, hoe ze (moeder en dochter) elkaar nabij zijn. Ik vertel ook over mijn moeders steunende houding naar mij. Over haar vermogen om de mooie momenten met See te pakken en daar over te vertellen.
Een vriendin hoort het aan. Ze denkt na en vat het treffend samen: dapper hoor! Prachtig woord en inderdaad: de opstelling van mijn moeder in deze kwetsbare situatie heeft iets dappers. Dapper om te proberen niet helemaal onderuit te gaan. Dapper om ook nog te genieten van deze geweldige dochter. Maar het is moeilijk. Mijn moeder zei laatst: ‘ik moet er niet aan denken wat ons nog te wachten staat. Het doet pijn te beseffen dat ze verder van ons weg drijft’. Dus haalt ze See aan en koestert haar. Dapper hoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten