Mijn 100e blog: een feestje waard?! Vandaag was de kwartaalbespreking over See. Helma, Kees, Vincent en ik maakten de balans op sinds april. En we constateerden het onvermijdelijke: het Alzheimerproces gaat snel. We doen ons best om de kwaliteit van haar leven zo hoog mogelijk te houden. Ze is omringd door lieve mensen en daar gaat het toch om in het leven? We spraken over de toekomst en daarbij gaven Helma en Kees nadrukkelijk aan dat het Thomashuis haar thuis is. De aftakeling is een hard gegeven. Hoe zij (en wij) daarmee omgaan is fenomenaal!
In oktober kennen Marcel en ik elkaar 20 jaar. Dat grijpen we aan voor een feest. Met zang (een liedjesvoorstelling over de liefde), samen eten en dansen toe. Om de liefde en het leven te vieren met wie ons dierbaar zijn. Juist nu. Het Thomashuis komt ook: gaaf! Ik vertel het aan See en ze geniet zichtbaar. Ze verkneukelt zich zoals zij alleen dat kan. Het hoofd iets dichter naar de schouders en handenwrijvend, een smile op haar gezicht. Party-party! Ik kijk haar aan en met een prethoofd zeg ze ‘iedereen mag mee’. Zo is het en niet anders. Feest. Juist nu. De liefde en het leven vieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten