Vandaag hebben we Marcel opgehaald. Na zeven weken Suriname komt hij terug naar huis. Fijn! Mijn moeder, See en ik gaan samen naar Schiphol om Marcel op te halen en See heeft afgelopen week genoten van dit vooruitzicht. Ik ook natuurlijk. Na (bijna) zeven weken van afwezigheid is het mooi geweest. Graag neem ik See mee. Ik voel nog meer dan voorheen de behoefte om haar te betrekken in mijn leven. Zeker als het om bijzondere momenten gaat. Dus gaat ze mee naar Schiphol, al is het inmiddels ook spannend om zoiets met haar te ondernemen. Kan ze het aan, al die indrukken en inspanning?
Om negen uur stond See klaar, gewassen en gestreken en helemaal gereed voor vertrek. Blij en verwachtingsvol. Het vliegtuig zou eerder landen, dus haast was geboden. Met vliegende vaart naar de luchthaven, daar geparkeerd en (met See in de rolstoel) de aankomsthal opgezocht. Net op tijd! Op het moment suprême (ieder moment kon hij door de schuifdeuren komen) moet mevrouw plassen. Geen probleem… maar het scheelde niets. Just in time stonden we daar en met See prominent in beeld, mèt welkomsbord. En toen: daar was ie dan, verrast door onze driekoppige ontvangst! See lachte en huilde tegelijkertijd, de emoties hoog in haar keel (wat steeds vaker zo is). Ontroerd en overmand door een oncontroleerbare blijdschap. En ondanks de heftigheid: hoe eerlijk en mooi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten