Vandaag is het zover: we kunnen de rolstoelauto ophalen waarmee we See makkelijker kunnen meenemen. Het is een soort van Pausmobiel, occasion, in een goede staat. 17 Jaar oud, en nog strak in de lak. Een auto die ‘knielt’ met een druk op de knop, waarna je de rolstoel makkelijk naar binnen kunt rijden,
Ik show de auto aan Kees, zijn ouders en Helma, voor ik even later met See weg rijd. Volgens protocol staat de rolstoel ingesnoerd. Off we go.
Het wordt een bizar ritje. See is deze dag zo leeg en futloos dat ze zich in de rolstoel gezeten niet in haar houding kan corrigeren. Ze hield hardnekkig haar hoofd in haar nek en keek zo tegen het plafond van de auto aan. Dat zag er al heftig uit en daarbij kreunde ze ook jammerlijk. Hartverscheurend. Ik stopte wel vijf keer om dan in deze bizarre houding te corrigeren en haar hoofd als het ware naar voren te duwen. Zonder het gewenste resultaat. Zo arriveerden we uiteindelijk toch bij mijn moeder, waar ik haar linea recta naar bed bracht. Ze was zo uitgeput dat ze zelfs niet meer op haar benen kon staan. Na de heftige autorit ook een heftige binnenkomst bij mijn moeder. Vanochtend heb ik de ergotherapeut gesproken, die nu vaart zet achter allerlei noodzakelijke hulpmiddelen. Een hoog-laag-bed, een tillift en (zeker na deze ervaring) een rolstoel op maat met een hoofdsteun. De Pausmobiel is binnen. Nu nog andere hulpmiddelen voor kwaliteit van leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten