donderdag 21 juni 2012
21 juni 2012 Rollercoaster
We zijn in een rollercoaster beland. Vandaag begint de zomer
en het is langste dag van het jaar. Met heftige regen en onweer glijden we een nieuw
jaargetijde in. En het slechte weer typeert mijn stemming en algehele malaise.
Het meest afschrikwekkende is gebeurd. De vrije val waar ik eerder over sprak
is versnelt en haar achteruitgang stuitend. Gister zijn we naar de Downpoli geweest
en hier werd het laatste sprankje hoop (tegen beter weten in) mij ontnomen… Ook
Peter Vos beaamde: ziet er slecht uit, gaat schrikbarend snel, plaques op de
verkeerde plekken. Waarop rekenen? Niet meer dan een jaar. Ik huil wanhopig.
Afgelopen nacht sliep ik bij haar op de kamer. Ze huilde regelmatig en na verschillende
pogingen om haar te kalmeren en troosten ben ik maar naast haar in bed
gekropen, dicht tegen haar aan. Neuriënd in haar oor. Allemaal net als vroeger.
Twee keer heb ik haar toch maar uit het ‘hoog-laag’ bed gehaald, omzichtig,
stapsvoet. Op toilet heb ik haar poepluier verschoond, zij jammerend. Tussendoor
was ze dan weer steeds angstig. Dit is echt zo naar en mensonterend. Dit moet
echt stoppen. Peter Vos schreef daarom vandaag anti-psychoticum voor, waar ze
dan wel weer daas van zal worden (of beter: nog dazer). Ik huil van binnen. En
daarmee dringt zich een nieuwe gedachte op die ik hiervoor niet eens durfde toe
te laten. Meisje, meisje… Hoe afschuwelijk ik het ook vind, als je moet gaan
dan moet je gaan. Je kunt niet leven omdat ik niet zonder je kan. Jij mag nooit
lijden.
De heftigste dag in mijn leven, waarin ik ook als een
boodschapper van het slechte nieuws mijn lieve moeder vertel wat de arts zei. In
de rollercoaster van de ellende, met See voorin. Dit wilde ik het meeste niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ach lieve Hilair... ik huil; mee op deze dag!
BeantwoordenVerwijderen