See heeft een agenda waar van week tot week haar leven in staat beschreven. Dat heeft ze al jaren: haar hele leven is zo ‘gedocumenteerd’. Wie doet haar dat na! Ook de dagbesteding doet in de agenda verslag van wat ze daar doen. Afgelopen week schreef Julia, een begeleidster die See al heel lang kent, dat See die week vaker angstig was. Bij het naar toilet gaan gaf See aan dat Julia bij haar moest blijven (ze zegt dan ‘bij mij blijven’). Ook het gaan zitten op het toilet vindt See steeds vaker beangstigend. Bij het toilet draai je haar om en gesteund door beide armen gaat ze de laatste pas achterwaarts. Het zich op de bril laten zakken lijkt een val in het onbekende. Ze geeft zich over maar is zichtbaar bang. Ik fluister dan lieve woorden als ‘ik ben bij je’, ‘gaat goed’ en ‘niets aan de hand’… maar dat zijn woorden in mijn taal uit mijn realiteit. Zij voelt zich steeds minder veilig en geeft ook non verbaal aan (in haar houding en in haar blik) dat ze bang is. Ik was er vandaag echt verdrietig van. Ze weet zich minder en minder raad met deze wereld. En hoewel we haar met alle liefde van de wereld omringen en ondersteunen blijft het ontluisterend. Ze is meer en meer (en zeker buiten haar vertrouwde omgeving) gedesoriënteerd. Gisteren wilde ze ineens niet meer bij mijn moeder weg, toen we aanstalten maakten om terug naar het Thomashuis te gaan. Pas toen ze Kees zijn stem aan de telefoon hoorde klaarde ze weer op. Met een gemaniëreerd lachje (ook dat soort dingen veranderen) liet ze zich in beweging zetten. Zo gingen we weg. Blijf mij nabij, is nu echt haar onuitgesproken motto. Maar eigenlijk ook het mijne: jij mij ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten