vrijdag 8 juni 2012
5 juni 2012 Te veel
Om half 12 zit ik in de auto naar Tilburg. Ik moet nu bij haar zijn. Als
ik arriveer is ze net naar bed. Ingestort na alle hektiek en lichamelijke en
mentale stress. In de auto heb ik met Peter Vos gebeld, de specialist van de
Downpoli. Van hem heb ik telefonisch de anti-epileptica voorgeschreven gekregen
(Depakine) die de huisarts kan afgeven. Het wordt een emotionele dag. See is
daas. Ze is geveld door de heftige inspanning van alle insulten. Ik ga haar
kamer binnen en ze oogt blij. Ik installeer me met de laptop op de bank, voor
haar in het zicht. Ze glimlacht en oogt even tevreden... maar dan slaat het om.
Ze wordt superbang, roept ‘nee’, ‘bij mij blijven’ en ‘ik ben bang’. Ze is niet
rustig te krijgen, ook niet met zacht tegen haar praten en over haar gezicht
aaien. Ineens begint ze te schokken en daar is een (kort) insult. Pfff... het
is te veel, voor haar maar ook voor mij. Machteloosheid en verdriet bij dit
ontluisterende tafereel. Uiteindelijk luwt haar angst en als mijn moeder even
later arriveert is ze uitzinnig blij. Mama! Het oergevoel voor ultieme
veiligheid die haar voor haar gevoel nu kan redden. Zo oogt het. Vanaf morgen
moet de anti-epileptica het werk gaan doen. Let it be!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten