5 juni 2012 Te veel

Om half 12 zit ik in de auto naar Tilburg. Ik moet nu bij haar zijn. Als ik arriveer is ze net naar bed. Ingestort na alle hektiek en lichamelijke en mentale stress. In de auto heb ik met Peter Vos gebeld, de specialist van de Downpoli. Van hem heb ik telefonisch de anti-epileptica voorgeschreven gekregen (Depakine) die de huisarts kan afgeven. Het wordt een emotionele dag. See is daas. Ze is geveld door de heftige inspanning van alle insulten. Ik ga haar kamer binnen en ze oogt blij. Ik installeer me met de laptop op de bank, voor haar in het zicht. Ze glimlacht en oogt even tevreden... maar dan slaat het om. Ze wordt superbang, roept ‘nee’, ‘bij mij blijven’ en ‘ik ben bang’. Ze is niet rustig te krijgen, ook niet met zacht tegen haar praten en over haar gezicht aaien. Ineens begint ze te schokken en daar is een (kort) insult. Pfff... het is te veel, voor haar maar ook voor mij. Machteloosheid en verdriet bij dit ontluisterende tafereel. Uiteindelijk luwt haar angst en als mijn moeder even later arriveert is ze uitzinnig blij. Mama! Het oergevoel voor ultieme veiligheid die haar voor haar gevoel nu kan redden. Zo oogt het. Vanaf morgen moet de anti-epileptica het werk gaan doen. Let it be!