Het is woensdag en ik ga deze middag naar haar toe. Als ik binnenkom zit ze breed te lachen. Het is en wat manisch lachje, maar de boodschap er achter is die van ‘fijn dat je er bent’. Wederzijds! Veel taal is er niet meer, maar met een lief handgebaar toont ze haar genegenheid. Na een kop koffie neem ik haar mee naar buiten in de rolstoel. Een brief posten en een frisse neus halen. Altijd goed. Ze vind het prima. In die zin is er veel veranderd sinds vorige week, toen ze alleen maar bang was en naar buiten gaan geen optie was. Met haar medicatie is ze nu letterlijk en figuurlijk gedrogeerd. Dat is de keerzijde. In het park bellen we even met Marcel. Ze is blij zijn stem te horen. Helaas plast ze ook in haar broek… ach ja, kan gebeuren. Net voor het eten sluipt de angst weer binnen. We geven haar een tabletje Oxazepam (kalmeringsmiddel) en helpen haar in de bruine stoel, die lekker in de relaxstand kan. Ze is direct ‘onder zeil’. Er zit even geen leven in de oude kat. Gedrogeerd en wel. En ook in die toestand lief en een prachtmens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten