donderdag 21 juni 2012
16 juni 2012 Babytaal
Ik bel ’s ochtends naar het Thomashuis waar ik Helma aan de
lijn krijg. Mijn vragen: ‘heeft ze vannacht (door)geslapen’, ‘hebben jullie wel kunnen slapen’, ‘hoe werd
ze wakker’, ‘heeft ze gedronken’, ‘hoe
laat is ze verschoond’… met enige verbazing hoor ik mezelf. Het is ‘babytaal’ die
we spreken. De issues maar ook de woorden die we kiezen gaan over het verzorgen
van een baby en wat daarbij zoal hoort. Als ik het laat inwerken voelt het als
een absurde of surrealistische wending in mijn leven. Mijn zus – de baby. Het
zou nog kunnen dat haar medicijngebruik invloed heeft en het proces ten goede
keert. Dat andere angstmedicatie nog iets gaat doen met haar slaap en waakritme
en/of met haar incontinentie. Of is dit ijdele hoop? De vrije val is ingezet en
de cirkel lijkt zich steeds mee te sluiten. Terug naar waar het allemaal begon.
Als ik de foto’s van See als baby zie ben ik ontroerd. Je zou toch bijna
verheugd zijn als ze daar naar terugkeert. Zo lief. Maar die redenering gaat
mank. Het proces is ontluisterend en verdrietig makend. Babytaal spreken over
er een vrouw van 45 jaar. Te gek voor woorden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten