16 juni 2012 Babytaal

Ik bel ’s ochtends naar het Thomashuis waar ik Helma aan de lijn krijg. Mijn vragen: ‘heeft ze vannacht (door)geslapen’,  ‘hebben jullie wel kunnen slapen’, ‘hoe werd ze wakker’, ‘heeft ze gedronken’,  ‘hoe laat is ze verschoond’… met enige verbazing hoor ik mezelf. Het is ‘babytaal’ die we spreken. De issues maar ook de woorden die we kiezen gaan over het verzorgen van een baby en wat daarbij zoal hoort. Als ik het laat inwerken voelt het als een absurde of surrealistische wending in mijn leven. Mijn zus – de baby. Het zou nog kunnen dat haar medicijngebruik invloed heeft en het proces ten goede keert. Dat andere angstmedicatie nog iets gaat doen met haar slaap en waakritme en/of met haar incontinentie. Of is dit ijdele hoop? De vrije val is ingezet en de cirkel lijkt zich steeds mee te sluiten. Terug naar waar het allemaal begon. Als ik de foto’s van See als baby zie ben ik ontroerd. Je zou toch bijna verheugd zijn als ze daar naar terugkeert. Zo lief. Maar die redenering gaat mank. Het proces is ontluisterend en verdrietig makend. Babytaal spreken over er een vrouw van 45 jaar. Te gek voor woorden.