16 december 2011 Papa: van harte!

Ze ontwaakt na een hazenslaapje op de bank bij mijn moeder, als ik me net voorbereid om boodschappen te gaan doen bij Albert Heijn. ‘Ik ga mee’, hoor ik haar slaapdronken stamelen. Ik ben zowaar even uit het lood en zie allerlei beren op de weg: geen rolstoel bij me, lopen door de winkelpaden en wachten in de kassarij; kan dat nog wel? Ik schrik van mijn eigen aannames en stel snel bij. ‘Tuurlijk lieverd mag jij mee’. Prima zelfs. Blijven bewegen, zoals Peter Vos ons onlangs nog op het hart drukte. En even later schuifelen we door AH. Ze strijkt neer op een bankje in de supermarkt, waar verschillende mensen naar haar toe komen. ‘Ik ken jou wel’... mensen die op Vincentius hebben gewerkt waar ze 35 woonde. Stoïcijns hoort ze het aan. Als een mevrouw vraagt of ze dit weekend bij papa en mama is kijkt ze op: ‘ik heb niet papa meer’, antwoordt ze alert. Ik moet grinniken. Na bijna 30 jaar is dit een staand feit. Wel met een lading: See en haar (onze) vader waren dol op elkaar en zijn overlijden heeft haar zeer aangegrepen. Dat is lang gelden, maar onlangs zei ze spontaan dat ‘papa jarig is’... wat over twee dagen zo is. Ik heb niet papa meer. Papa forever; papa van harte!