25 november 2011 Afscheid

Het is wellicht een bizarre of morbide gewoonte, maar regelmatig denk ik na over de begrafenis van mijn naasten. En in de huidige situatie is ook het afscheid van See iets dat vaak in mijn gedachten is. Ik denk na over mooie woorden, over haar muziek en de mensen die daarbij aanwezig zullen zijn. Ik bedenk passende rituelen, wetende dat het laatste wat je voor iemand doet (lees: iemand begraven) heel wezenlijk is. In deze context heb ik de overtuiging en het intense gevoel dat een RK begrafenis geen recht doet aan wie See is. De taal klopt niet, de liturgie is niet ‘op haar maat’ (en te veel over schuld en boete) en bovenal: dat instituut klopt gewoonweg niet voor mij. Voor mij als homo... geen minor detail. Het gesprek hierover met mijn moeder is emotioneel geladen. We zijn open naar elkaar en respectvol, maar hier zijn verschillende belevingen en perspectieven. En ik snap ook dat mijn moeder (die zeer vrijdenkend is) wel haar traditie overeind wil houden als een deel van haar identiteit. Het raakt me. Zo ook mijn open-minded moeder. Ik wil mezelf stoppen: het is niet iets om me nu al intensief mee bezig te houden; dit afscheid ligt nog ver vooruit. Anderzijds: het zit in mijn systeem en ik wil liever nu het gesprek hierover. Toch wel vreemd hier over na te denken, te spreken en te schrijven. Geen weg terug. Moeilijk.