7 december 2011 Dikke veren

Zojuist bij de Downpoli geweest, waar we met Peter Vos de balans van de afgelopen drie maanden hebben opgemaakt. Drie maanden zijn voorbij gevlogen en dan is er terug kijkend weer een hoop gebeurd. Het algehele gevoel is dat de snelle achteruitgang iets afvlakt. Iets rustiger vaarwater. Met de nodige punten van aandacht: haar motorische achteruitgang zet door, de (actieve) taal verdwijnt langzaam, en er zijn tekenen (voorlopers) van epilepsie. Toch weer fijn om dit met de specialist te bespreken. Samen kijken we en daar leggen we zijn deskundige en klinische oordeel tegen aan. Maar goed. See zit er rustig bij met een knuffelhond op schoot (vers van de sint!). Peter Vos spreekt uit hoe bijzonder het is hoe we met elkaar (Thomashuis, Kees en Helma, ik, familie en hij) dit proces ‘doen’. Wat hem betreft een ultiem voorbeeld dat tot de verbeelding spreekt; publicatie waardig (hij oppert het blad Up+Down, waar volgende nummer mijn verhaal al in verschijnt). Hulde aan Kees en Helma. Dikke veren. Achteruitgang die iets afvlakt. Goed nieuws is altijd relatief. Toch!