28 november 2011 Gesloten vragen

Ik krijg via de mail door dat Visio vandaag op het Thomashuis is geweest. Ze hebben, na de beeldopnames van See en de scholing, nu een adviestraject op maat ingezet over de optimale ondersteuning van See haar visuele beperking. Helemaal goed. Ik bel even om te horen hoe dat is geweest. Als See in de gaten heeft dat ik het ben hoor ik haar kirren. Even later schuifelt ze naar haar kamer, aan Helma’s arm, en op haar bank beginnen we ons telefoongesprek. Niet dat dit nieuw is, maar hoe opvallend is het dat ze inmiddels eigenlijk alleen nog maar gesloten vragen kan beantwoorden. Was het een fijne dag? ‘Ja.’ Komt mama morgen op bezoek? ‘Ja.’ Zit je nu op je kamer? ‘Ja.’ Ze is blij en ik ook wel. Maar ergens doet het ook zeer om te merken hoe de taal uit haar systeem slijt. Bij een open vraag (toch even proberen, tegen beter weten in) valt ze gelijk stil. Wat heb je op het werk gedaan? Er valt een korte stilte. Dan vraagt ze ‘Ikke?’, en na mijn ‘ja, jij’ voel ik haar verwarring. Er lijkt iets te komen... maar nee... toch niet. Ik schakel weer terug naar de gesloten vragen. Gesloten is de taal. Open is de band.