7 december 2011 K’dan!

Ik zit weer eens bij See op de bank. Het is na middernacht en morgenochtend hebben we weer een ‘onderhoudsbezoekje’ aan Peter Vos, de specialist van de Downpoli. We raken er bedreven in en wellicht ook wel gewend. Vraag is of dat goed is. Ik weet het niet. Afgelopen weekend hebben we Sinterklaas gevierd met de familie. De avond tevoren was See erg ‘daas’. We kregen haar bijna niet naar bed. Ze was onbereikbaar en gedesoriënteerd en mompelde steeds ‘ik weet dat niet’… zo zielig en ook wel beangstigend. Maar daags daarna was ze weer helder en blij. Vanavond viel ik in het Sinterklaasfeest van het Thomashuis. Als een ‘grande dame’ zat ze daar te genieten in haar relaxfauteuil. Blij met de cadeaus en blij met mijn komst. Ook mijn ludieke cadeautje en gedicht over haar spontane roep als ze iets leuk vind, ‘K’dan’ (ofwel 'kijk dan'), viel in de smaak. Ik had deze See-uitroep op een tegel laten zetten. Maar goed. Morgen is het ook een jaar geleden dat we op de Downpoli ons angstige vermoeden bevestigd kregen. En sinds die tijd is er heel veel gebeurd. De blogs verhalen hiervan. Een hectische jaar dus, met morgen de crematie van Marcel zijn moeder. Levens lopen af. Cirkels sluiten zich. Wij bewegen mee. K’dan!