11 mei 2012 Welkom thuis

Vandaag is het Thomashuis van een vakantie naar Schiermonnikoog terug gekomen. Als een Turks bruiloftsgezelschap kwamen ze al toeterend thuis. Opgewacht door ons, verwanten. Uitgelaten en vol verhalen kwamen de bewoners uit de auto. See was zichtbaar vermoeid van de reis, maar vooral ook heel erg blij om ons te zien. Het weerzien met ‘mama, ha mama’ was tranentrekkend. Ze begon met lachen, maar al snel kwamen er tranen bij en ontstond een vreemde mix van dicht bij elkaar liggende emoties. Uit de auto stond ze wankel op haar benen. Trillend. Schokkend. Zo werd ze door de drukte heen het huis in geloodst, en zochten we een veilig en relatief rustig plekje in de luwte van alle gezellige drukte. Ze leek uitgeteld. Was ook emotioneel. Of is dat projectie? Mij werd het in elk geval even allemaal te veel. Deze thuiskomst; het verlangen om haar weer te zien; de confrontatie met haar hulpeloosheid en achteruitgang. Claudia, een medewerker van het Thomashuis loodste mij weer daar doorheen. We gaan weer door. Welkom thuis.