Er is een lezing en studiemiddag door Anneke van der Plaats,
dementie-expert, die vertelt over haar inzichten. Zij heeft het over een
zogenaamd onder- en bovenbrein, met de amandelkern (amygdala) als emotioneel
schakelstation daar tussen in. Het onderbrein (twee niveaus) stuurt als het
ware het onbewuste handelen. Het bovenbrein, waar het bewuste en doelgerichte
handelen zit, raakt door de Alzheimer steeds meer op de achtergrond. Deze niveaus
3 en 4 van het planmatige en gestuurde handelen verdwijnen. Er piekt nog wel
eens iets van door, maar steeds minder en steeds minder algemeen. De
amandelkern slaat aan bij angst en onveiligheid met stress. Andersom wordt hier
ook positivisme omgezet in geluksgevoel en de uiting daarvan.
Hoe daarmee om te gaan? Omgevingszorg is bij Anneke van der Plaats het sleutelwoord. Een veilige omgeving en een
positieve bejegening zijn de basis. Daar doen we rondom See met ons allen erg
ons best door en – ere wie ere toekomt – Lang Leve het Thomashuis!, waar de
veiligheid en positiviteit hoogtij vieren. Na de lezing ga ik met een vriendin,
die mee was, nog even dag zeggen tegen See. Ze ligt in de (haar!) luie stoel in
een prettige hoek van de huiskamer: geen bedreiging van achter een uitzicht de
ruimte in. Oprecht blij verrast over mijn komst straalt ze van oor tot oor. Haar
huisgenoten zitten in haar buurt en zijn zo lief voor haar. De amandelkern
(mooi woord eigenlijk) geeft door dat het goed is. Vanuit het onderbrein reageert
ze met een warme reflex. Het bovenbrein stel nog wel de vraag ‘wanneer kom je
weer’. Vrijdag dus. Het is goed zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten