De tijd verglijdt. Nu de verhalen weer zijn dat de achteruitgang heftig is, overvalt me bij vlagen een intense triestheid. We zingen met Venus een prachtig stuk van Rudolf Escher, op gedichten van W.H. Auden, met als titel ‘if I could tell you’. De eerste strofe: ‘Time will say nothing, but I told you so. Time always knows the price we have to pay. If I could tell you I would let you know’. Met angst en knagende onzekerheid kijk ik de toekomst in. Nu haar ondersteuning intenser wordt dient zich de vraag aan hoe het toch verder moet. Wat kan er nog en kan ze in het Thomashuis blijven wonen? En als dat niet meer zou kunnen, wat dan? Het houdt me bezig wat de beste keuze is als er iets moet veranderen. Niet nog een nieuwe plek, ze zou het niet overleven… dan maar zelf doen. Mijn baan opgeven en mijn hart volgen, mocht het nodig zijn in de winter van haar leven. Optimale nabijheid. Een heftige gedachte. Een verdrietige gedachte. Een bevrijdende gedachte. Maar ook een gedachte waarmee ik niet op de loop moet gaan. Terug naar het nu... we staan om haar heen en ik koester de warme betrokkenheid van het Thomashuis. Time only knows de prices we have to pay. If I could tell you I could tell you, I would let you know!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten