25 mei 2012 Aha erlebnis

Bij mijn moeder komt ze binnen aan mijn arm. Altijd fijn om je mama weer te zien. Het is super mooi weer. Zomers warm. We zitten buiten en eten ijs. Aan haar houding zie ik dat ze moet plassen, dus we schuifelen naar het toilet. Terug in de huiskamer zet ik haar in de luie stoel en zet de DVD van BZN op. Ineens slaat haar stemming om: de ‘lege bik’ naar binnen gekeerd, een treurige uitdrukking en zichtbaar gespannen. Ze herhaalt steeds ‘ik blijf hier’ en ‘niet daarheen’, stellig en gekwetst. Dan ineens voel ik het: Aha… ik snap haar gevoel: dit is wat je noemt regressie. ‘Thuis bij mama’ refereert naar een situatie en een gevoel dat meer dan 30 jaar haar realiteit was: weer terug moeten keren naar de instelling, naar leven in (te) grote leefgroepen waar de aandacht niet vanzelfsprekend was; naar eindeloze wisselingen in mensen aan wie je je steeds hecht; naar afgesneden zijn. Haar dementie brengt haar terug in de tijd. In dat gevoel van hevige emotie dat ze helaas te veel en al jong moest verwerken. Ik blijf haar ook daarom nabij. Ik aai nu over haar wang en benoem dat we hier blijven. Zij bij Hilair en mama. Langzaam sukkelt ze weg en na een relatief kort hazenslaapje is ze als herboren. We gaan plantjes kopen voor in de tuin van mijn moeder en we zullen er ook een voor Helma en Kees meenemen. Daar is ze helemaal voor. Ze straalt weer. Het leven kan weer voort. Aha!