Daags na Hemelvaart bij mijn moeder. Ze is verward. In de
ochtend vraagt ze me keer op keer ‘hier blijven?’ en zo nu en dan stamelt ze
ineens ‘nee’. Ze is duidelijk niet in haar sas. Ze voelt zich onveilig of in
elk geval niet veilig genoeg. We besluiten om voor haar het bad vol te laten
lopen. Lekker wam….maar het bad in is een hele tour. Talige instructies (til je
been op, wij helpen je) komen nauwelijks binnen. Dus gaan Marcel en ik elk aan
één kant staan en spreken, terwijl we haar in bad tillen, geruststellende
woorden. Paniek in haar ogen, maar ze voelt even later de warmte van het water
en geniet van het poedelen en de waterstroom als ik met de maatbeker warm water
over haar rug giet. Het bad uit blijkt een nog grotere opgave. Ze verzet zich
en als een kind in paniek moeten we haar het bad uit tillen. Ontluisterend.
Eenmaal uit bad luwen de emoties. Mijn moeder en ik denken aan het bekende gedicht
van Vasalis met als titel ‘de idioot in bad’. Een strofe: ‘en elke week wordt hij opnieuw
geboren, en wreed gescheiden van het veilig water-leven; en elke week is hem het lot beschoren
– opnieuw een bange idioot te zijn gebleven’. Het warme water. Dat zijn we voor
jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten