zaterdag 19 mei 2012
6 mei 2012 Is dat waar
Blij is ze, wanneer ik na een weekje New York op zondag bij
het Thomashuis arriveer. Net op tijd: ze was onrustig. Esther vertelde dat ze
eigenlijk ook niet meer ontspande. En wat zeg je dan. ‘Hij komt zo’ of ‘hij is bijna hier’ zijn inmiddels te
abstract. Ik ben er of ik ben er niet. Wat daar mogelijk tussen zit is te
moeilijk voor haar. Welaan: ik ben er! We knuffelen wat en vertrekken dan naar
Berkel-Enschot, naar onze moeder. Daar aangekomen doen we wat we inmiddels
altijd doen: kopje koffie, wat kletsen, dvd op en dan wil ze slapen. Okee. Ik
kijk met mijn moeder naar de vakantiefoto’s van New York. Daarna haal ik See
weer uit bed en doen we een wandelingetje, met zuslief in de rolstoel. Ze is
afwezig. Even later weet ik waarom. Ze heeft niet helder hoe deze dag er uit
ziet; stamelt steeds ‘hier eten’, wat we
keer op keer bevestigen. Dan lijkt het kwartje te vallen en met twinkelende
ogen vraagt ze ‘is dat waar?’. Ja, het is waar. Ze is blij, gerustgesteld en een
uur later gaan we aan tafel. Echt waar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten