7 mei 2012 Mezelf kwijt

Lang geleden al weer, dat ik zo nadrukkelijk en alomvattend werd overspoeld door verdriet. Na een korte nacht (jetlag?) knaagde al een verdrietige gevoel aan me, dat zich gaandeweg de dag opwerkte tot een tsunami van tranen. Het overmande me; nam me in bezit. Hoe moet het nu verder? Ze is aan het verdwijnen, ofwel: ze kan steeds minder. Ik voel me zo onmachtig, hoewel ik dat meestal redelijk in banen kan leiden. Vanavond niet. Er brak iets en daarmee kwam de heftigheid in volle omvang op me af. Marcel was niet thuis, maar mijn gevoel gaf aan dat alleen blijven nu een slecht idee was. In tranen en paniek heb ik daarom twee vriendinnen gebeld die even later naast me zaten. Met hen en door alle tranen en gesprekken heen luwde de heftigheid van alle emoties. Zoals de arts het ooit zei: See en jij zitten met je heup aan elkaar vast. Ik weet dat losmaken onvermijdelijk is, en oh wat doet dat zeer. Precies wat ik het meeste niet wil gebeurt. Dat is meer dan beangstigend. See is met het Thomashuis op vakantie naar Schiermonnikoog. Ik was mezelf even kwijt.