18 juli 2012 In Memoriam

I.M. ofwel In Memoriam… het is onwezenlijk, maar schrijven over mijn See is een I.M. actie geworden. In Memoriam. Wanneer ik de rouwkaart of het gedachtenisprentje zie, met de letters zwart op wit, dan schrik ik telkens weer. Iets waar je zoveel zorg en liefde voor hebt, dat zo centraal staat in je leven, kan geen I.M –object zijn! Maar het is het echt wel. Het stof daalt een beetje neer en de nieuwe realiteit dringt zich op. Dus ook de realiteit dat het bloggen over See en ik zal stoppen. See in mijn leven hier en nu is geen realiteit meer. Dat is I.M geworden. Ik heb de laatste dagen van haar leven als een droom beleefd. Een nachtmerrie die ondanks alle verdriet en ellende veel kostbare momenten in zich droeg. Deze laatste tien dagen, waar ik zo intens bij was, haal ik keer op keer terug. Wat is er onbeschrijfelijk veel gebeurd in deze tien dagen. Het lijken jaren. Daarom zal ik hierna, I.M., bloggen over deze dagen en werk daarmee naar de grande finale van mijn weblog, mijn monument voor See en mij. Tijdens de uitvaart las ik in de kerk aan See en brief voor. Een ode aan haar, aan ons, die ik haar in de rieten mand, waarin we haar hebben begraven, heb mee gegeven. Met deze brief zal mijn weblog sluiten. En daarna breekt volstrekt ‘tegen mijn zin’ en in diep verdriet de volgende (tweede?) fase van mijn leven aan. See I.M. See in mij. Getatoeëerd in een ying en yang op mijn arm – op mijn huid en in heel mijn hart leeft ze dan in mij voort.