I.M.7 vrijdag 29 juni 2012 Hard werken

Ze is erg onrustig deze middag. Haar lijf moet werken, hard werken en niemand kan dat voor of van haar overnemen, helaas. Dat moet ze echt alleen doen. Onze nicht Marloes is er, samen met mijn moeder. See ‘duwt en trekt’. Ze is duidelijk niet ‘in haar comfort’. Om radeloos van te worden. Ze grimast en heeft soms ineens neigingen om zichzelf te bijten, of iets wat daarop lijkt. Zo zielig. Wat gebeurt er toch in haar hoofd? Het anti-epilepticum lijkt niet op de gewenste plek te zijn. Of is er nog steeds of weer sprake van een te lage dosering? Gekmakend! In haar hoofd heerst hoe dan ook chaos; kortsluiting en veel ‘niet verbinden’. En daarbij kan zij zichzelf niet en steeds minder uitdrukken over hoe ze zich voelt. We moeten het doen met interpretatie… ook met terugwerkende kracht, letterlijk vanuit het I.M.-standpunt, blijft dit onverdraaglijk: haar lijden zo concreet en zichtbaar en dan de wetenschap dat ‘we’ daar niet goed vat op hebben gekregen; dat het niet onder controle is gekomen. Meisje, meisje… dat je in zo’n korte tijd zo heftig ontregeld kon raken. Het achtervolgt en overweldigt me keer op keer en is (nogmaals) met terugwerkende kracht onverdraaglijk. Hard werken. Jij toen. Ik nu.