I.M.4 woensdag 27 juni 2012 Te snel

Ik bel met Peter Vos. Hij heeft contact gehad met de huisarts en deelt dit weer met mij. Ook Peter is geraakt door de versnelling en ‘denkt hardop’ in een sms. Is de diagnose Alzheimer de enige waarheid, gegeven deze idiote achteruitgang en epilepsie? Is aanvullend (hersen)onderzoek gewenst; een CT-scan? Zijn verwarring is ook de mijne. Het ging al hard maar nu echt veel te snel. Ik zie het niet meer zitten en voel de paniek toeslaan. Ze ‘dondert’ zo de bedlegerigheid in. Te angstig! ’s Ochtends komt Swaantje langs. Ik zie haar schrik als ze bij See de kamer inloopt. Hier ligt een doodziek meisje. Dat te zien komt binnen! en dit is geen terugval van maanden, maar van weken of dagen. Swaantje gaat op vakantie en wilde graag nu even langs komen… ik versta de boodschap ‘ nu het nog kan’… gegeven de situatie geen onverstandig besluit. Swaantje voert See wat appelmoes. See hapt het weg en (waar je al blij van wordt) weet het zonder hoesten en verslikken tot zich te nemen. Zoet en vloeibaar. Dat is nu de beste combinatie… als bij een baby’tje. We gaan ze de dag in die we deels in de zon en deels (en afwisselend) bij See aan bed doorbrengen. ’s Avonds hebben Helma, Kees, Gien en ik een gesprek: wat te doen… kunnen Helma en Kees op vakantie gaan? Hoe staat en ieder hier in? Wat zijn scenario’s en hoe voelen die voor een ieder. Ik proef en snap hun duivelse dilemma. We zijn allen emotioneel. Het al veel genoemde zwaard van Damocles is aan het vallen en dat weten we. Kees en Helma gaan er nog een nacht over slapen. Zij wikken en wegen. Ik ga naar mijn bed, op de grond naast die liefste zus. Wat een drama. Achteruitgang in het kwadraat. Te snel. Te heftig.