I.M.3 dinsdag 26 juli 2012 Hoop doet leven. Maar wan-hoop …?

Na een (te) hectische nacht verwachten we rond 11.00 uur de huisarts. Met hem nemen we de situatie door. Wij: mijn moeder, mijn broer, Kees en ik. De huisarts neemt de paniek van de afgelopen nacht iets weg… maar ik blijf onrustig. Samen bespreken we de actuele situatie en de medicamenteuze behandeling die nu nodig is. De arts opteert voor een hogere dosis anti-epilepticum en daarbij het middel Dipiperon om de vermeende wanen te dempen. Op ingeving van mijn moeder voegt hij hier een door hem benoemde ‘snuf Prednison’ aan toe, als ‘oppepper’. En hiermee moet See en moeten wij dan even vooruit. Getrapt beleid, aldus de huisarts. Die week zal hij weer langskomen; we plannen de vrijdag als volgend bezoekmoment. Ik vraag nadrukkelijk of hij tussentijds het contact wil leggen met Peter Vos, de behandelend specialist van de Down-poli, en zelf geeft hij aan nog een neuroloog te zullen raadplegen. We kijken nog naar de dosis Depacine (anti epilepticum) en het bijbehorende doseringsschema. Conclusie: het moet voor See haalbaar zijn om dit in deze doseringen en dagorde in te nemen. En zo gaan we uit elkaar. Wij naar See en de arts naar de volgende visite-afspraak. Bij mijn moeder en Vincent proef ik een soort van opluchting: er is weer hoop; wellicht valt het toch wel een beetje mee na de onthutsende berichten van de afgelopen nacht. Geen ijdele hoop, maar wel hoop op kwalitatieve verlenging. En hoop doet leven! Jammer dat ik dat niet (mee)voel. Bij mij heerst in toenemende mate de wan-hoop. Vraag me niet waarom Intuïtie? Heftige Symbiose? en wat doet Wan-hoop?... ik wil het niet weten.