I.M.8 vrijdag 29 juni 2012 Niet slikken

De ergotherapeute heeft goed werk gedaan: vandaag werd een reeks (hulp)middelen geleverd, waar je in een andere situatie heel erg blij van zou worden. Een (onder)steunende rolstoel met bijpassende tillift (wat klinkt dat zo gezegd bijna gezellig, als uit een verkoopbrochure). We kijken er naar. We denken hetzelfde: zal zij er ooit iets aan (kunnen) hebben? Ofwel: zijn we te laat? Of stellend: we zijn te laat! Vanmiddag komt Margreet, mijn maatje en speelkameraad van vroeger. Fijn dat ze komt. We zitten aan See haar bed en Margreet brengt er vrolijkheid in. See is relatief rustig en geniet, voor zover we haar reacties interpreteren. Ook twee nichtjes komen langs... de zoete inval, zogezegd. En dat voelt goed: zoveel betrokkenheid en vanzelfsprekende presentie. Ook een huisgenoot van See komt de kamer in: zij gaat met haar ouders op vakantie en wil graag ‘even afscheid nemen’. Letterlijk. En op haar eigen autistische wijze. Voor nu, maar ook vanuit een besef dat het zomaar kan zijn dat See er over drie weken niet meer is. Grrrrr…. een angstaanjagende en onwezenlijke gedachte. Die nacht het zoveelste artsenbezoek. Nu twee dames, waarvan één duidelijk in opleiding. Na de longontsteking is nu het verslikken zo heftig dat we in paniek raakten. Ze leek te stikken. In overleg met de artsen is het besluit dat ze over moet op een rectale toediening van haar medicatie. Ze eet en drinkt niet meer. Het slikken is minimaal. De richting op deze weg is duidelijk. En See bepaalt het tempo.