11 september 2011 Zien en gezien

Het is een gedenkwaardige dag: precies tien jaar geleden veranderde onze wereld intens door een geweldadige aanslag in New York. Er ging een schok over de aardbol en er was ineens een ‘daarvoor’ en een ‘daarna’. De heftigheid van één moment en wat dat teweeg brengt. Ik snap dat nu beter. De diagnose Alzheimer heeft bij ons alles op z’n kop gezet. Mijn moeder belde vandaag dat ze mee was geweest met een uitstapje van het Thomashuis. Ze beschrijft beeldend hoe See genoot, maar ook haar ontreddering over wat er niet of moeizaam gaat. Onderweg was de schim van een lantarenpaal iets wat See paniekerig als een vliegende bij duidde. Toen mijn moeder naar Kees wees, die verderop stond gaf See zelf aan ‘maar dat kan ik toch niet meer zien’. En daarmee is alles gezegd. Haar wereld verengt en ze geeft aan hoe ze daar (met name in de buitenwereld) last van heeft. Ze ziet minder en minder, zowel letterlijk als overdrachtelijk. Ze kan wat ze ziet soms niet interpreteren. Haar hersens laten haar in de steek. Zo worden wij langzaam aan haar ogen, en vullen aan (en soms ook in) als zij het niet meer ziet. Zien en gezien worden. Dag zus, ik zie je graag.