Eerste kerstdag, 01.15 uur. Dus feitelijk is het alweer de tweede kerstdag. Ik zit boven in de woonkamer en See ligt hier op de bank te slapen. Tanden gepoetst, gezicht en lippen ingevet en zacht ronkend. Händel’s klaviermuziek op piano klinkt uit de boxen. Een witte en wederom koude nacht buiten; sfeervol en lekker winters. Niks aan de hand... en tegelijkertijd van alles aan de hand. Met de eerste diagnose – Alzheimer stadium 1 – is de werkelijkheid gekanteld. In het moment van nu zit ook de angstige wetenschap dat dit moment voorbij zal gaan. En wellicht sneller dan ik voor 8 december hoopte. Niets is voor de eeuwigheid, om er maar een dooddoener in te gooien, maar dit gaat me te snel en dat vervreemdt.
See blijft See, zo zei mijn moeder gisteren. En See? Lichte verdwazing en niet weten wisselen zich af met volstrekte helderheid en vrolijke quotes. Ik wens dat dit laatste nog lang zo is en lever de vrees in voor hoop.
Ja See: die ronkt door. Ik ga haar wekken en boven (naast mij) in bed leggen. Nabijer dan ooit, in en tijd van verwarring en angst over wat nog komen gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten