21 januari 2012 Het holt voor ons uit

Zo omschreef mijn moeder het proces wat zich onder onze ogen voltrekt. Als we deze periode kijken wat er gebeurt is het vooral de motoriek en de taal die achteruit gaat. Met een vergrootglas op alles wat See laat zien vragen we ons steeds af wat nu het tempo van achteruitgang is en of het hard, harder of hardst achteruit gaat. Afgelopen week waren we weer bij de Mensendieck-therapeut. Het verzoek aan See om lekker op de behandeltafel te gaan liggen (na haar daarheen te hebben begeleid) was weer zo’n voorbeeld. See wist niet wat ze er mee aan moest. De taal laat zich niet meer omzetten in gerichte actie, nog afgezien van het feit dat ze motorisch vaak niet meer in staat is om een gerichte handeling uit te voeren. ‘Het holt voor ons uit’; huilend zit ik met mijn moeder te skypen als ze dit zegt. Ik zou zo graag schrijven dat het stil staat (om maar niet van verbetering te spreken); dat het kruipend gaat, kuierend of met zeer lichte tred. Maar nee. Mijn moeder geeft de woorden aan een onpeilbaar verdriet. Hollend achteruit. We hollen maar mee. In deze metafoor snap ik haar en mijn eigen vermoeidheid. Hollen mag, maar even rust is wel nodig. Ja graag – even maar.