Als ik vrijdag om 12.00 uur op het Thomashuis aankom zit je aan tafel. Kees deed open en jij keek al achterom en straalde. God wat ben ik blij om je te zien! Een week duurt soms bijna te lang. Jij bent ook blij om mij te zien en we knuffelen elkaar. Kees vertelt over de dementiecursus die zij momenteel volgen. Een van de tips is om in de begeleiding ‘in het hier en nu te zijn’. Zo ook tijdens het douchen, bijv. door dan niet vooruit te lopen op mijn komst zo dadelijk, aldus Kees. Maar dan weer de verrassing: hier noemde je spontaan zelf mijn naam, vooruitlopend op mijn komst. Een teken van besef van tijd. Toch weer mooi.
Aan de koffie vertel ik je wat we gaan doen en als ik je schoenen aantrek wijs je zegt ‘nieuwe veters’. Inderdaad. Deze veters zijn bijna op en, door jou aangegeven, hebben we nu een missie voor deze dag. Wanneer ik je ’s middags nieuwe veters geef (die ik kocht toen jij bij onze moeder op de bank een slaapje deed) ben je intens blij. Geen I-pad, nieuwe auto, designbank of what else. Nieuwe veters in je aangepaste schoenen. Wat een geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten