6 mei 2012 Is dat waar

Blij is ze, wanneer ik na een weekje New York op zondag bij het Thomashuis arriveer. Net op tijd: ze was onrustig. Esther vertelde dat ze eigenlijk ook niet meer ontspande. En wat zeg je dan. ‘Hij komt zo’ of  ‘hij is bijna hier’ zijn inmiddels te abstract. Ik ben er of ik ben er niet. Wat daar mogelijk tussen zit is te moeilijk voor haar. Welaan: ik ben er! We knuffelen wat en vertrekken dan naar Berkel-Enschot, naar onze moeder. Daar aangekomen doen we wat we inmiddels altijd doen: kopje koffie, wat kletsen, dvd op en dan wil ze slapen. Okee. Ik kijk met mijn moeder naar de vakantiefoto’s van New York. Daarna haal ik See weer uit bed en doen we een wandelingetje, met zuslief in de rolstoel. Ze is afwezig. Even later weet ik waarom. Ze heeft niet helder hoe deze dag er uit ziet;  stamelt steeds ‘hier eten’, wat we keer op keer bevestigen. Dan lijkt het kwartje te vallen en met twinkelende ogen vraagt ze ‘is dat waar?’. Ja, het is waar. Ze is blij, gerustgesteld en een uur later gaan we aan tafel. Echt waar.