31 december 2011 gelukkig Nieuwjaar samen

Het jaar is bijna om; het is na middernacht en daarmee oudejaarsdag 2011. In magazines en op TV wordt teruggeblikt. Je ontkomt er niet aan: wat heeft 2011 mij gebracht? Voor mij veel heftige momenten en Alzheimer vol in mijn leven. Na deze diagnose kan ik wel zeggen: het was er eigenlijk altijd; het hele jaar door, elke dag, elk uur. Het is via See in mij gekropen en zit in al mijn vezels. Daarmee ging dit jaar bij uitstek over See en mij, over manifest en aankomend verlies en het liefdevolle besef hoezeer ze in mij zit. Deze dagen heb ik verschillende artikelen gelezen: over afscheid nemen van een ‘symbiotische wederhelft’ en hoe je daarmee jezelf een stuk verliest; herkenbaar. Over de dood van een kind en het indringende verlangen om doorlopend in contact te blijven met het verdriet, als een ultieme poging tot vasthouden; herkenbaar. Over een dichter die een bundel schreef over zijn dementerende moeder, en hoezeer het Alzheimer proces was ‘als een gedicht dat zichzelf schreef’ door associëren, goed luisteren en bijsturen; herkenbaar. Lieve See, 2011 was heftig en intens. Dat zal 2012 niet minder zijn. Maar we gaan er voor. Ik, jij en alle mensen die ons dierbaar zijn. De terugblik voorbij: gelukkig Nieuwjaar samen! Gelukkig Nieuwjaar voor iedereen die dit leest!