24 augustus 2011 Afscheid

Deze week hebben we de jongste zus van mijn moeder begraven. Ze leed al jaren aan Alzheimer en was de laatste fase van haar leven en ziekte bedlegerig. Voor haar naasten is haar dood in zeker opzicht een verlossing. Minimaal een rustpunt. De cirkel is rond. Voor mij voelde het afscheid en de begrafenis als een nare oefening. Woorden tijdens de uitvaart waren akelig dichtbij en confronterend. Ook het gegeven dat we daar zaten zonder See voelde kaal en verdrietig. In de afgelopen jaren hadden we rondom dood en begrafenis een ritueel met See. Het vertellen van het nare nieuws, het samen terug blikken en het voorbereiden op een begrafenis (inclusief het uitzoeken van een bloemstukje samen met See). Niets meer daarvan. We lichten See niet eens meer in en ze is er niet meer bij. Ik weet dat dat zo beter is, maar zo voelt het niet. Afscheid nemen zonder See. De begrafenis van iemand zonder dat See daar bij is; iets waar ze altijd deelgenoot van was. Het is zoals het is. Ook dat is afscheid.