De twee maanden levensloop/zorgverlof zijn voorbij. Twee maanden, bedoeld om op adem te komen en mijn focus te kunnen richten op See. Ik maak de balans op. Wat heeft heeft het me gebracht? Wat heeft het gekost? Hoe was die zomer van 2011?
Het spookt al een paar dagen door mijn hoofd. Als mensen me gaan vragen hoe het gaat en hoe deze twee maanden waren, wat zeg ik dan? Om te beginnen ben ik heel erg blij en tevreden dat ik dit nu heb gedaan. De zomer van 2011 zal zeker memorabel zijn. Maar wanneer ik dat ga invullen komen heel verschillende zaken naar voren. Twee polen zijn er. Het was mooi: mooi om zo dicht bij See te zijn; mooi om zo dicht bij mezelf en mijn intense band met haar te zijn en mooi om dit samen met mijn moeder te delen. Maar de andere kant is dat het ook afschuwelijk was. Afschuwelijk om zo dichtbij de achteruitgang en aftakeling te volgen en beleven. Afschuwelijk om die enorme onmacht te voelen en afschuwelijk om niet vooruit te durven kijken en bang te zijn voor wat nog komen gaat.
De zomer van 2011: afschuwelijk (&) mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten