19 augustus 2011 Giechelen

Om negen uur land ik met het vliegtuig op Eindhoven airport, na twee weken Spanje. Een heerlijke twee weken, waarin ik ook iets van afstand heb genomen. Ik heb in elk geval gepoogd om niet helemaal samen te vallen met See, met het verdriet over aftakeling en een onzekere toekomst. En met succes. Het was goed. Een Hilair die ik ook een beetje kwijt was bleek er nog te zijn. De vrolijke, opgeruimde en goed gehumeurde Hilair, met wie je kunt lachen. Met trein en bus arriveer ik om een uur of elf bij mijn moeder, waar See in bed een dutje ligt te doen. Ik sluip de slaapkamer in en aai haar over haar wang. Ze opent haar ogen en moet zich zichtbaar oriënteren op waar ze is. Dan ziet ze mij en glimt. Ze strekt haar arm uit en pakt mijn hand. We lachen naar elkaar. Ik zeg haar dat ze nog maar even door moet slapen, en dat ik haar later weer wakker zal maken. Ik ga terug naar de huiskamer. Na vijf minuten hoor ik haar. Het lijkt op huilen, maar eenmaal in de slaapkamer blijkt dat ze ligt te lachen; te giechelen. Ze is blij en steekt haar arm opnieuw uit. Wat een heerlijke thuiskomst. Bijzonder welkom. Met gegiechel ontvangen.