14 februari 2012 collega-blogger

Het is bijna verslavend om steeds een nieuwe blog te schrijven en te publiceren. Ik ben inmiddels ruim 4000 pageviews verder en ja, dat voelt toch goed. Afgelopen week stond er een artikel in de Volkskrant van ene Bibian Harmsen. Zij blogt sinds ze weet dat ze ongeneeslijk ziek is. Haar verhaal raakt me om meerdere redenen. Het mooie van bloggen vat zij treffend samen: ‘Het schrijven helpt me om dingen te ordenen en van een afstandje te bezien. Het is gewoon te veel om echt te bevatten. Dus een beetje distantie, een beetje humor houdt het dragelijk voor me. Schrijven is rustgevend. Het is als zingen…. Ik heb wel eens gehoord dat katten spinnen als ze tevreden zijn, maar ook als ze heel bang zijn. Paniekspinnen. Ik doe aan paniekzingen en –schrijven. Anders zou ik gek worden van angst en verdriet. Want man! Ik ben zo godvergeten ontzettend verschrikkelijk verdrietig; het is een wonder dat mijn hart het niet begeeft. Maar vanaf hier klimmen we weer omhoog.’. Ik voel deze taal alsof ik het zelf opschreef. Collega-blogger: dank je wel. De kracht van woorden. Hoe troostrijk om zoiets intiems te lezen vanuit zoveel herkenning. Iets om te koesteren!