5 februari 2012 Tuitbeker

Helma had het al aan de telefoon verteld: See heeft een nieuwe beker. Een zogenaamde tuitbeker. En afgelopen vrijdag kon ze die met gepaste trots aan mij laten zien. Haar nieuwe attribuut, dat haar helpt bij wat voorheen routine was: drinken uit een gewone beker. Ze is er blij mee. ‘Is beter hè’. Ja hoor schat, is beter. Afgelopen periode heeft ze een aantal maal een beker omver gestoten. Met haar slechte zicht, ongecontroleerde motoriek en niet helemaal goed begrijpen lukte het dan even niet en ging de beker om. Ze werd er onzeker van. Zo onzeker dat ze nu geen (hete) thee meer wil, omdat ze kennelijk beseft dat een beker thee om kan gaan en dat dat niet goed is. Sowieso haatte ze altijd al vlekken en tja, een beker omver heeft dat tot gevolg. Daarom nu dus een tuitbeker. Die kan ook om, maar loopt niet gelijk leeg. Er zit een deksel op en vanwege de tuit drinkt het gemakkelijker. Functioneel, helpend en dus goed. Toch word ik er verdrietig van. Niet om de tuit en de associatie met peuters, maar omdat ik weet dat ook dit hulpmiddel niets tegen houdt. We maken de teloorgang hanteerbaar met hulpmiddelen op maat. Maar toch. Ik huil van binnen. Tranen met tuiten.