2 februari 2012 Tandarts

Vandaag is See naar de tandarts geweest. Een tandarts die is gespecialiseerd in de behandeling van mensen met een verstandelijke beperking. Gelukkig heeft See sterke tanden, maar het onderhoud en poetsen van haar gebit wordt steeds moeilijker. Sowieso kan ze dit niet meer zelf. Daarbij: ze doet haar mond slecht open en dan wordt het poetsen een vreemde klus. De reguliere tandarts/mondhygiëniste had aangegeven dat zij deze tandzorg niet kan bieden, maar dat een collega daarin is gespecialiseerd. En dat bleek: Helma gaf door de telefoon aan dat dit goed was gegaan. Ik krijg See ook nog even aan de lijn. Ze zit net op het toilet en moet hard lachen. ‘Op de wc…’ hoor ik haar uitroepen, zich kennelijk bewust van deze ongewone locatie voor een telefoongesprek. Ze klinkt vrolijk en uitgelaten. Haar lachen klinkt als een lief gehinnik (vreemd dat ook dit soort zaken veranderen: ze lacht anders dan vroeger) en ze is blij om mij te horen. Ik rond ons gesprek af met een welgemeend ‘tot vrijdag lieverd’, wat ze uitgelaten beaamd. Schone tanden; dat is gelukkig ook weer geregeld. Helma noemt nog even dat See een nieuwe beker heeft. Een tuitbeker, waarmee ze makkelijker kan drinken. Prima. Dat was inmiddels nodig. Een logische stap, met een associatie van ‘terug in de tijd’. Met schone tanden dus. Helemaal goed.